De twee gezichten van Cape Town

Mijn avontuur is Zuid-Afrika wordt zo’n beetje met de dag mooier. Inmiddels zit ik hier nu 2,5 maanden en mag ik toch concluderen dat de tijd echt vliegt. Tot mijn grote spijt heb ik mijn goede voornemen om elke week hier iets te plaatsen gebroken. Ik kom er niet aan toe of ben te lui. Maar om dat te compeseren zal ik proberen zo veel mogelijk van de afgelopen maand te vertellen.

Ongeveer een maand geleden ben ik met Africa Unite op een soort van kamp geweest een weekend lang. Aan dat kamp deden 20 Amerikaanse studentes en 20 locals vanuit de suburbs in Cape Town. Ze waren allemaal ongeveer van mijn leeftijd en het doel van het kamp was om ons meer te leren over mensenrechten. De mensenrechten situatie in Zuid-Afrika is immers niet zoals in de meeste westelijke landen. Wat voor ons een vanzelfsprekendheid is (vrijheid van meningsuiting, een recht op een woning, het recht op onderwijs), is in Zuid-Afrika een hoger doel. Ze hebben hier ook een nationale feestdag genaamd: Mensenrechtendag. Iedereen is dan vrij.

Het kamp was naast erg educatief ook nog eens heel gezellig. Stop 40 jonge volwassenen in één ruimte, regel een DJ en veel drank en je hebt gegarandeerd een feest. Daar werd mij ook duidelijk dat de Afrikaanse cultuur écht bestaat uit zingen en dansen. Waar de Amerikaanse studentes naast elkaar stonden met hun biertje in hun hand, waren de Afrikanen al uitgebreid aan het dansen. Na een aantal drankjes sloten zij later ook aan.

Na het kamp werd ik op maandag door pa en ma opgehaald in mijn huis in Bo-Kaap. Zij hadden toen al een vakantie van 2,5 weken langs de Zuid-Afrikaanse kust achter de rug en de laatste 5 dagen hebben ze met mij in de buurt van Kaapstad rondgebracht. We zijn toen naar Cape point geweest (het beruchte plekje waar de Indische en de Atlantische oceaan botsen en waar vele schepen zijn vergaan). Ook hebben we naar een pinguïn strand geweest, zijn we elke dag hééérlijk uit eten geweest, de tafelberg op geweest, een helikoptervlucht boven Kaapstad en verrukkelijke wijn gedronken in Stellenbosch. Kortom, we hebben het er even van genomen.

Nadat zij vertrokken zijn kon bij mij het normale leven weer beginnen. Op het werk hadden we afgelopen maand een jongen en meisje van Kenia en een jongen en een meisje van Zambia over de vloer. Zij waren hier voor een exchange program aangezien zij in een hun eigen lang al langer bezig zijn met het strijden voor mensenrechten. Het was onze taak om hun te vermaken in Kaapstad en om hun te begeleiden bij het faciliteren van hun eigen Human Rights Workshop in de townships. Deze maand was het kortom een grote chaos op het werk en sinds ze vorige week dinsdag zijn vertrokken is het ook erg rustig op het werk kan u zeggen..

En dan krijg je opeens te horen dat je een prijsje hebt gewonnen.. Mijn masterthesis is beoordeeld als beste scriptie van de opleiding en daar heb ik 1200 euro mee gewonnen. Voorwaarde is wel dat ik de helft van het geld schenk aan een goed doel. Nou dat was natuurlijk niet zo moeilijk, dus ik heb Zoe (mijn baas) erg gelukkig kunnen maken. Zelf ben ik er natuurlijk ook erg blij mee want deze prijs zal wel een steuntje in de rug zijn als ik ga starten met solliciteren (daar ben ik overigens al rustig mee begonnen). We hadden met het team afgesproken dat we dit uitgebreid op Longstreet (het stratum van Kaapstad) moesten gaan vieren en dat heb ik geweten ook. We hadden veel Peer Educators (de locals die als vrijwilliger voor Africa Unite werken) meegenomen, maar de gasten komen dus uit de townships en hebben geen cent te makken. Omdat ze wisten dat ik geld had gewonnen kwamen ze de hele nacht naar me toe om te vragen of ik hun biertje ff wou betalen.

Een ander ‘incident’ vond zich een week eerder voor. Wij hebben een kantoor in Gugulethu (een township) en daar werkt een man van rond de 35 jaar. Op zich een hele aardige kerel, maar wel een alcoholist. Hij stuurde mij via Facebook een berichtje dat zijn oma was overleden en om naar de begrafenis te kunnen had hij mijn geld nodig. Toen ik dat berichtje aan Brilliant liet zien zei hij: “niet doen! Hij probeert dat bij elke intern en dan krijg je het geld niet terug”. Hoewel de mensen dus hartstikke aardig zijn proberen ze toch van je profiteren.

Verder ga ik vanavond binnen het huis weer eens verhuizen. Ik was naar het kleine huisje waar we met zijn drieën wonen vertrokken omdat die kamers wat luxer zijn, maar daardoor voel ik me wel een beetje geïsoleerd van de rest van de huisgenoten, dus ik ga maar weer lekker terug. Dat kon aangezien iemand anders gisteren is vertrokken.
Afgelopen zaterdag hebben we met de Magisterstudenten overigens iets heel gaaf gedaan. De Canopy tour. Dat zijn een stuk of 13 kabelbanen tussen de bergen in. Nou dat geeft wel niet zo’n ongelofelijk gave kik!!
Nou goed.

Dit en veeeeeeeele andere dingen maken Kaapstad tot een geweldige ervaring en ik verveel me letterlijk geen minuut hier omdat er altijd wel iets typisch gebeurd. Ik zal proberen jullie wat vaker op de hoogte te houden. Maar maak je geen zorgen over de foto’s … ik neem er echt ontzettend veel en daarnaast houd ik een soort van dagboekje bij. Op die manier kunnen jullie het allemaal nog eens terug zien/lezen zodra ik terug ben.

Nou, toedeledokie.